چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2610

1 چون بسته کنی راهی آخر بشنو آهی از بهر خدا بشنو فریاد و علی اللهی

2 در روح نظر کردم بی‌رنگ چو آبی بود ناگاه پدید آمد در آب چنان ماهی

3 آن آب به جوش آمد هستی به خروش آمد تا واشد و دریا شد این عالم چون چاهی

4 دیدم که فراز آمد دریا و بشد قطره من قطره و او قطره گشتیم چو همراهی

5 چون پیشترک رفتم دریا شد و بگرفتم او قطره شده دریا من قطره شده گاهی

6 پیش آی تو دریا را نظاره بکن ما را باشد که تو هم افتی در مکر شهنشاهی

7 آبی است به زیرش مه آبی است به زیرش که او چشم چنین بندد چون جادو دلخواهی

8 با لعل تو کی جویم من ملک بدخشان را چاه و رسن زلفت والله که به از جاهی

9 از غمزه جادواش شمس الحق تبریزی در سحر نمی‌بندد جز سینه آگاهی