کی دلت خوشحال با اندیشه از واعظ قزوینی غزل 339

1 کی دلت خوشحال با اندیشه دنیا شود؟! خار خارت، کی گذارد غنچه دل وا شود؟!

2 عرصه دنیا که در وی عاقلان سرگشته اند آن قدر جانیست یک دیوانه را صحرا شود

3 چون خیالاتست در چشمت، وجود این و آن هیچ غیر از حق نماند، چشم دل گر وا شود

4 از غبار دیده هر خط میشود خط غبار دل چو بینا گشت، خط معرفت خوانا شود

5 آدم، آدم، مرد، مرد؛ از همت همت بود قیمتت بالا شود، گر همتت والا شود!

6 چشمها از روی شب پوشیده گردد از عبوس دیده ها بر روی صبح از روگشادی واشود

7 روشناس خلق پیران را، مریدان میکنند در نوشتن حرفها از نقطه ها خوانا شود

8 تا نگوید یار ما واعظ که هر جایی شدی گفت و گوی ما نمیخواهیم در هرجا شود