1 چون طلب کردیم فیضی از سحاب رحمتش خرمن پندار ما را سوخت برق غیرتش

2 پایهٔ اقبال بالا از علوّ همّت است هرکه را این پایه باشد آفرین بر همتش

3 صحبت او را بها عمر است گفتیم ای دریغ عمر بگذشت و ندانستیم قدر صحبتش

4 گر دلم رسوای کوی یار شد مکن چون کند این بود از خوان ارادت قسمتش

5 ای خیالی کنج تنهایی گزین تا بعد ازاین غم خوریم و هم به هم گوییم شکر نعمتش