چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1590

1 چون ز صورت برتر آمد آفتاب و اخترم از معانی در معانی تا روم من خوشترم

2 در معانی گم شدستم همچنین شیرینتر است سوی صورت بازنایم در دو عالم ننگرم

3 در معانی می گدازم تا شوم همرنگ او زانک معنی همچو آب و من در او چون شکرم

4 دل نگیرد هیچ کس را از حیات جان خویش من از این معنی ز صورت یاد نارم لاجرم

5 می خرامم من به باغ از باغ با روحانیان چون گل سرخ لطیف و تازه چون نیلوفرم

6 کشتی تن را چو موجم تخته تخته بشکنم خویشتن را بسکلم چون خویشتن را لنگرم

7 ور من از سختی دل در کار خود سستی کنم زود از دریا برآید شعله‌های آذرم

8 همچو زر خندان خوشم اندر میان آتشش زانک گر ز آتش برآیم همچو زر من بفسرم

9 من ز افسونی چو ماری سر نهادم بر خطش تا چه افتد ای برادر از خط او بر سرم

10 من ز صورت سیر گشتم آمدم سوی صفات هر صفت گوید درآ این جا که بحر اخضرم

11 چون سکندر ملک دارم شمس تبریزی ز لطف سوی لشکرهای معنی لاجرم سرلشکرم