دردا که رسید پیری و داد از اهلی شیرازی رباعی 323

1 نیازمند ترا رسم خود پسندی نیست طریق اهل دلان غیر دردمندی نیست

2 به خلق و لطف تو نازیم ای سهی بالا که سرو قد تورا ناز سر بلندی نیست

1 از قبول دگران طبع ملول است مرا ور تو رد می کنیم عین قبول است مرا

2 خیره چشمی است بخورشید جمال تو نظر چکنم مردمک دیده فضول است مرا

1 گوهر دل گم شد و وقت فراغ از دست رفت پیش پای خود ندیدیم و چراغ از دست رفت

2 سوختم از درد و داغش بیش از این طاقت نماند من بدرد از پا فتادم دل بداغ از دست رفت