1 نام سرچشمه حیوان چه بری با دهنش؟ سخن قند، مگو با لب شکر شکنش

2 گر زند با دهنش پسته ز بی مغزی لاف هر که بیند شکند با لب و دندان دهنش

3 ای صبا، گوی ز من غنچه تر دامن را چیست آن غنچه که پنهان شده در پیرهنش؟

4 دوش جستم ز دهانش خبر آب حیات گفت، باید طلبید از لب شیرین منش

5 گر شود در غم تو چهره عاشق کاهی باز گلگون کند از خون دل خویشتنش

6 زلف کج طبع تو هندوی بلاانگیز است چشم سرمست تو ترکی ست که یغماست فنش

7 روز و شب وصف رخ خوب تو گوید خسرو تا چه طوطی ست که از آینه باشد سخنش