1 ما را ز خیال تو چه پروای شراب است؟ خُم گو سر خود گیر، که خُمخانه خراب است

2 گر خَمر بهشت است بریزید که بی دوست هر شربت عَذبَم که دهی، عین عذاب است

3 افسوس که شُد دلبر و در دیدهٔ گریان تحریرِ خیالِ خطِ او نقشِ بر آب است

4 بیدار شو ای دیده که ایمن نتوان بود زین سیل دمادم که در این منزل خواب است

5 معشوق عیان می‌گذرد بر تو، ولیکن اغیار همی‌بیند از آن بسته نقاب است

6 گل بر رخ رنگین تو تا لطف عرق دید در آتش شوق از غم دل، غرق گلاب است

7 سبز است در و دشت بیا تا نگذاریم دست از سر آبی که جهان جمله سراب است

8 در کُنجِ دِماغم مطلب جای نصیحت کاین گوشه پر از زمزمهٔ چنگ و رَباب است

9 حافظ چه شد ار عاشق و رند است و نظرباز بس طورِ عجب، لازم ایام شباب است