باغِ مرا چه حاجتِ سرو و صنوبر از حافظ شیرازی غزل 39

1 باغِ مرا چه حاجتِ سرو و صنوبر است؟ شمشادِ خانه پرورِ ما از که کمتر است؟

2 ای نازنین پسر، تو چه مذهب گرفته‌ای؟ کِت خونِ ما حلالتر از شیرِ مادر است

3 چون نقشِ غم ز دور ببینی شراب خواه تشخیص کرده‌ایم و مداوا مقرر است

4 از آستانِ پیرِ مغان سر چرا کشیم؟ دولت در آن سرا و گشایش در آن در است

5 یک قصه بیش نیست غمِ عشق، وین عجب کز هر زبان که می‌شنوم نامکرر است

6 دی وعده داد وصلم و در سر شراب داشت امروز تا چه گوید و بازش چه در سر است

7 شیراز و آبِ رکنی و این بادِ خوش نسیم عیبش مکن که خالِ رُخِ هفت کشور است

8 فرق است از آبِ خضر که ظلمات جای او است تا آبِ ما که منبعش الله اکبر است

9 ما آبرویِ فقر و قناعت نمی‌بریم با پادشه بگوی که روزی مقدر است

10 حافظ چه طُرفه شاخ نباتیست کِلکِ تو کِش میوه دلپذیرتر از شهد و شکر است