چه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 244

1 چه شدی گر تو همچون من شدییی عاشق ای فتا همه روز اندر آن جنون همه شب اندر این بکا

2 ز دو چشمت خیال او نشدی یک دمی نهان که دو صد نور می‌رسد به دو دیده از آن لقا

3 ز رفیقان گسستیی ز جهان دست شستیی که مجرد شدم ز خود که مسلم شدم تو را

4 چو بر این خلق می‌تنم مثل آب و روغنم ز برونیم متصل به درونه ز هم جدا

5 ز هوس‌ها گذشتیی به جنون بسته گشتیی نه جنونی ز خلط و خون که طبیبش دهد دوا

6 که طبیبان اگر دمی‌بچشندی از این غمی بجهندی ز بند خود بدرندی کتاب‌ها

7 هله زین جمله درگذر بطلب معدن شکر که شوی محو آن شکر چو لبن در زلوبیا