چه کرد سرو به قدّت که از خیالی بخارایی غزل 272

1 چه کرد سرو به قدّت که بر کشیدندش چه گفت شمع به رویت که سر بریدندش

2 ز دیده دوش چه دیدند سایلان سرشک که یک به یک همه بر روی می دویدندش

3 بنفشه سبزهٔ خطّ تو را پریشان گفت بدین گناه زبان از قفا کشیدندش

4 رخ تو برد دلم را و مردمان دیدند به مردمی که در این حال خوب دیدندش

5 گرفته بود دو چشم تو بر خیالی راه که گیسوان تو نیز از قفا رسیدندش