ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2948

1 ای کرده رو چو سرکه چه گردد ار بخندی والله ز سرکه رویی تو هیچ برنبندی

2 تلخی ستان شکر ده سیلی بنوش و سر ده خندان بمیر چون گل گر ز آنک ارجمندی

3 چون مو شده‌ست آن مه در خنده است و قهقه چت کم شود که گه گه از خوی ماه رندی

4 بشکفته است شوره تو غوره‌ای و غوره آخر تو جان نداری تا چند مستمندی

5 با کان غم نشینی شادی چگونه بینی از موش و موش خانه کی یافت کس بلندی

6 بالای چرخ نیلی یابند جبرئیلی وز خاک پای پاکان یابند بی‌گزندی

7 زان رنگ روی و سیما اسرار توست پیدا کاندر کدام کویی چه یار می‌پسندی

8 چون چشم می‌گشاید در چشم می‌نماید گر ز آنک ریش گاوی ور شیر هوشمندی

9 قارون مثال دلوی در قعر چه فروشد عیسی به بام گردون بنمود خوش کمندی

10 گر دلو سر برآرد جز آب چه ندارد پاره شود بپوسد در ظلمت و نژندی

11 ای لولیان لالا بالا پریده بالا وارسته زین هیولا فارغ ز چون و چندی