1 چه شکر داد عجب یوسف خوبی به لبان که شد ادریسش قیماز و سلیمان به لبان

2 به شکرخانه او رفته به سر لب شکران مانده اندر عجبش خیره همه بوالعجبان

3 خبر افتاد که گرگی طمع یوسف کرد همه گرگان شده از خجلت این گرگ شبان

4 چه خوشی‌های نهان است در آن درد و غمش که رمیدند ز دارو همه درمان طلبان

5 بس بود هستی او مایه هر نیست شده بس بود مستی او عذر همه بی‌ادبان

6 عارف از ورزش اسباب بدان کاهل شد که همان بی‌سببی شد سبب بی‌سببان

7 خیز کامروز ز اقبال و سعادت باری طرب اندر طرب است از مدد بوطربان

8 من بر آن بودم کز جان و دل تفسیده بازگویی صفت عشق به روزان و شبان

9 شمس تبریزی مرا دوش همی‌گفت خموش چون تو را عشق لب ماست نگهدار زبان