این چه سروست که از گلشن از اهلی شیرازی غزل 272

1 این چه سروست که از گلشن جان خاسته است وین چه قدست که چون نخل گل آراسته است

2 گرد بر دامن پاکت نرسد از ره کس خاصه گردی که از آلوده دلی خاسته است

3 وای اگر آنقدر افزوده شود روز فراق کز شب قدر وصال تو فلک کاسته است

4 عشق اگر تیغ برآرد سپر عقل چه سود؟ بر سر بنده رود آنچه خدا خواسته است

5 اهلی از برق جهانسوز غمت بی خبرست ورنه این خرقه صدپارچه پیراسته است