این چه سروست که از گلشن از اهلی شیرازی غزل 272

1 نیازمند ترا رسم خود پسندی نیست طریق اهل دلان غیر دردمندی نیست

2 به خلق و لطف تو نازیم ای سهی بالا که سرو قد تورا ناز سر بلندی نیست

1 جز داغ دلم چراغ شب نیست وز طالع تیره این عجب نیست

2 گر با سگت از ادب زنم دم او عفو کند ولی ادب نیست

1 عشق آتش است و در دل دیوانه در گرفت برق قبول شمع به پروانه در گرفت

2 از چشم سرخوش تو که مست است بی شراب صحبت بیک کرشمه مستانه درگرفت