پادشاهی چه بندگی از شاه نعمت‌الله ولی غزل 190

1 پادشاهی چه بندگی خداست بندگی کن که پادشاه گداست

2 از هوا بگذر و خدا را جو هرچه غیر ازویست باد هواست

3 بر درش هر که خلوتی دارد فارغ از خانقاه هر دو سراست

4 دُرد دردش دوای درد دلست درد دل خوشتر از هزار دواست

5 آفتابست و ماه خوانندش نظری کن که نور دیدهٔ ماست

6 در خرابات ساقی سر مست سید ما و خادم فُقراست

7 دیگران در پناه علم و عمل نعمت الله در پناه خداست