از رشته فقر خرقه ای بافته ایم از اهلی شیرازی رباعی 511

1 ای به خاطر صد غبار از رشک تو آیینه را کرده چاک از دست تو ماه منور سینه را

2 با تن چون برگ گل پشمینه‌پوشی کرده‌ای زان بنوت نافه پوشد خرقه پشمینه را

1 نمود چاک گریبان تنت که نسترن است تو یوسفی و گواه تو چاک پیرهن است

2 حریف شاهد و ساقی کجا بود زاهد میان خضر و مسیحانه جای اهرمن است

1 جز وصل هوس نیست چو پروانه خسان را کو شمع که آتش زند این بوالهوسان را

2 ای گل که دمد از نفست بوی بنفشه زنهار مکن همد خود هیچ کسان را