بت پرستی گرفته ایم همه از رودکی ابیات پراکنده 104

1 زلف ترا جیم که کرد؟ آن که کرد خال تو را نقطهٔ آن جیم کرد

2 وآن دهن تنگ تو گویی کسی دانگکی نار به دو نیم کرد

1 دریغ! مدحت چون درو آبدار غزل که چابکیش نیاید همی به لفظ پدید

2 اساس طبع ثنایست، بل قوی‌تر ازان ز آلت سخن آمد همی همه مانیذ

1 ای دریغ! آن حر، هنگام سخا حاتم فش ای دریغ! آن گو، هنگام وفا سام گراه

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار