1 از ما گذشت عمر، بآیین مهوشان گیسوی آه حسرت ما از قفا کشان

2 از خانه ماهروی من آمد چو شب برون شد کوچه پر ز دیده حیران چو کهکشان

3 پیوسته سوی خود، رخ عاشق نگاه او چشم مرا ز تار نگه برده موکشان

4 هر چند پای بر دلم افشرد کوه صبر از خویش برد آن خم زلفم، کشان کشان

5 گفتی که: کیست واعظ ما؟ همچو زلف تو سر حلقه جماعت خاطر مشوشان!