پیشت چو آب دیده خود خوار از اهلی شیرازی غزل 1105

1 پیشت چو آب دیده خود خوار مانده ایم خواری ز پیش ماست که بسیار مانده ایم

2 از جور سنگ فتنه رفیقان گریختند ما پا سکشته ایم حزین وار مانده ایم

3 مجنون و کوهکن ز غم آسوده دل شدند ماییم کز غم تو دل افکار مانده ایم

4 بردند دیگران بسخن کار خود ز پیش ما بیزبان چو صورت دیوار مانده ایم

5 یوسف عزیز مصر شد و ما ز شوق او حیران هنوز بر سر بازار مانده ایم

6 آن بیوفا طبیب نپرسد ز درد ما ما از امید خسته و بیمار مانده ایم

7 هر کسکه هست همدم یاریست در جهان اهلی من و توایم که بی یار مانده ایم