مائیم از جلال الدین محمد مولوی رباعی 1321

1 بود شخصی مفلسی بی خان و مان مانده در زندان و بند بی امان

2 لقمهٔ زندانیان خوردی گزاف بر دل خلق از طمع چون کوه قاف

1 مه ما نیست منور تو مگر چرخ درآیی ز تو پرماه شود چرخ چو بر چرخ برآیی

2 کی بود چرخ و ثریا که بشاید قدمت را و اگر نیز بشاید ز تو یابند سزایی

1 آن غلامک را چو دید اهل ذکا آن دگر را کرد اشارت که بیا

2 کاف رحمت گفتمش تصغیر نیست جد گود فرزندکم تحقیر نیست

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند