ما در خیال زلف تو شبگیر از خیالی بخارایی غزل 302

1 گیسو برید و شد فزون مهرش منِ گمراه را گم کرده ره داند بلی قدرِ شبِ کوتاه را

2 گو شام هجران همدمان باری به فریادم رسند از آتش پنهان من خود دل بسوزد آه را

1 افسوس که صورت تُتق چهرهٔ معنی ست ورنه همه آفاق پر از نور تجلّی ست

2 هر لحظه در این کوی به دیگر صفتی یار در جلوهٔ حسن است ولی چشم تو اعمی ست

1 باز آواز نی و فریاد درد انگیز عود بی دلان را در حریم کعبهٔ جان ره نمود

2 تا مقرّر شد که داغ عشق و سوز هجر چیست در میان چنگ و نی بسیار شد گفت و شنود