ما به جان درمانده از امیرخسرو دهلوی غزل 1157

1 ما به جان درمانده و دل سوی ما می خواندش وه که این بر خود نبخشوده کجا می خواندش؟

2 تا هوس بد زیستن، دل را همی گفتم مخوان چون ز جان برخاستم بگذار تا می خواندش

3 چون ستاده بهر رفتن دین و دل بیگانه خواه غیرتی هم نیست کز دست صبا می خواندش

4 خیز، ای ابرو ببر زین دیده آبی و بشوی پای آن سرو و بگو آنگه که ما می خواندش

5 مردمان را زو بلای دل، مرا تشویش جان من قیامت خوانم و خلقی بلا می خواندش

6 چشم او در جادویی تا خلق دیوانه شوند خلق دیوانه شده هر دم دعا می خواندش

7 خوانمش در جان و گوید خانه من نیست این با چنین بیگانگی دل آشنا می خواندش

8 ما و مردن بر درش، مشتاق را با آن چه کار؟ کو همی راند ز پیش خویش یا می خواندش

9 راست می گویند، باشد کور عاشق، زانکه نیست خاک پایش، چشم خسرو توتیا می خواندش