ما آزموده‌ایم در این شهر از حافظ شیرازی غزل 291

1 ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش

2 از بس که دست می‌گزم و آه می‌کشم آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش

3 دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش

4 کای دل تو شاد باش که آن یار تندخو بسیار تندروی نشیند ز بخت خویش

5 خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد بگذر ز عهد سست و سخن‌های سخت خویش

6 وقت است کز فراق تو وز سوز اندرون آتش درافکنم به همه رخت و پخت خویش

7 ای حافظ ار مراد میسر شدی مدام جمشید نیز دور نماندی ز تخت خویش