ما را ز حسین تشنه چون از اهلی شیرازی رباعی 347

1 گر کند ابر کرم میل تن خاکی ما چه تفاوت کند آلودگی و پاکی ما

2 ما بدیدار توای ساقی جان دلشادیم نه که از هستی جانست فرحناکی ما

1 آتشین لعلی که همچون شمع جان سوزد مرا بر زبان گر نام او آرم زبان سوزد مرا

2 آن لب خندان نمی سوزد بداغ حسرتم این که بر ریشم نمک می پاشد آن سوزد مرا

1 مژده گل چه میدهی عاشق مستمند را داغ دل است هر گلی مرغ اسیر بند را

2 دود درون من ترا دفع گزند بس بود جان کسی چه میکنی دود دل سپند را