درویش فقیریم از شاه نعمت‌الله ولی غزل 1499

1 درویش فقیریم و نخواهیم امیری والله که به شاهی نفروشیم فقیری

2 گر مختصری در نظرت خورد نماید آن شخص بزرگیست مبینش به حقیری

3 پیریم ولی عاشق آن یار جوانیم یا رب برسان یار جوان را تو به پیری

4 گر یوسف مصری به اسیریش ببردند این یوسف من برد مرا هم به اسیری

5 مستانه سخن می رود ای زاهد مخمور شاید که بر این گفتهٔ ما نکته نگیری

6 از مرگ میندیش اگر کشتهٔ عشقی جاوید بمانی اگر از خویش بمیری

7 آزاد بود هر که بود بندهٔ سید از بندگی اوست مرا حکم امیری