تا زلف تو دلم را پا بستهٔ از خیالی بخارایی غزل 144

1 اگر معارضه حُسن تو را به حور افتد رخ تو بیند و از شرم در قصور افتد

2 تو آفتابی و فریاد مهر برخیزد ز پرتو تو به هر خانه یی که نور افتد

1 دل به یاد لب لعلت سخن از نوش نکرد خون شد و حقّ نمک هیچ فراموش نکرد

2 زلف تو دست به تاراج دل ما نگشاد ماه را تا ز شب تیره سیه پوش نکرد

1 دلا بنیاد جان را محکمی نیست در او جز غم اساس خرّمی نیست

2 چه پوشم راز دل از تو چو هرگز میان ما و تو نامحرمی نیست