1 تا جان مرا از لب لعل تو خبر شد قوت دل ریشم همگی خون جگر شد

2 گلگون شده بد روی من از اشک عقیقی از خاک درت کاه رخم باز چو زر شد

3 صاحب نظری هست مسلم به من، ای جان کز خاک کف پای توام کحل بصر شد

4 هر سر که نشد خاک در دوست، به معنی در راه یقین سرمه ارباب نظر شد

5 تا گشت پریشان سر زلفت چو دل من دیوانگیم در همه شهر سمر شد

6 خسرو، اگر آن لعل تو خواهد، مکنش عیب چون قسمت طوطی سخنم گوی شکر شد