تا خطت خود را به سودای از خیالی بخارایی غزل 138

1 تا خطت خود را به سودای خطا خواهد کشید مرغ جان را دل سوی دام بلا خواهد کشید

2 گفتم از دل بیش از این زلفش مبین در تاب شد پند من نشنید آخر تا چه ها خواهد کشید

3 شاید ار خاک رهت گردم چو می دانم که باز ذرّه سانم مهر رویت بر هوا خواهد کشید

4 این چنین کز دست هجران پایمال محنتم عاقبت کار من از غم تا کجا خواهد کشید

5 باخیال سرو بالایت خیالی عاقبت چون گل رحمت سر از خاک وفا خواهد کشید