دو دیده در ره آن مه که کی از اهلی شیرازی غزل 624

1 دو دیده در ره آن مه که کی سواره در آید کجا بطالع من هرگز این ستاره بر آید

2 اگر براه امیدش هزار سال نشینم هزار ساله مرادم بیک نظاره بر آید

3 وگرچه در دل من دوزخی است زآتش عشق بسوزم و نگذارم که یک شراره بر آید

4 ز بسکه سینه خراشم ز خار خار فراقش به ناخنم چو گل از تن هزار پاره بر آید

5 زمین معرکه پیدا نمی شود ز حریفان مگر که ماه من از گوشه یی سواره بر اید

6 دل رقیب ندارد فروغ نور محبت چگونه آتش موسی ز سنگ خاره بر آید

7 مترس اهلی از افغان شیخ و یارب صوفی مهل که ناله رند شرابخواره بر آید