دو یار زیرک و از باده کهن از حافظ شیرازی غزل 477

1 دو یار زیرک و از باده کهن دومنی فراغتی و کتابی و گوشه چمنی

2 من این مقام به دنیا و آخرت ندهم اگر چه در پی ام افتند هر دم انجمنی

3 هر آن که کنج قناعت به گنج دنیا داد فروخت یوسف مصری به کمترین ثمنی

4 بیا که رونق این کارخانه کم نشود به زهد همچو تویی یا به فسق همچو منی

5 ز تندباد حوادث نمی‌توان دیدن در این چمن که گلی بوده است یا سمنی

6 ببین در آینه جام نقش بندی غیب که کس به یاد ندارد چنین عجب زمنی

7 از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت عجب که بوی گلی هست و رنگ نسترنی

8 به صبر کوش تو ای دل که حق رها نکند چنین عزیز نگینی به دست اهرمنی

9 مزاج دهر تبه شد در این بلا حافظ کجاست فکر حکیمی و رای برهمنی