بکوی میکده آخر سبوی ما از اهلی شیرازی غزل 276

1 بکوی میکده آخر سبوی ما بشکست میان مغبچگان آبروی ما بشکست

2 بکام تشنه ما بود شربت دیدار فلک بدست ستم در گلوی ما بشکست

3 گذشته بود ز حد آرزو پرستی ما خلیل عشق بت آرزوی ما بشکست

4 بکنج صومعه بودیم مست هی هی ذکر درآمد آن صنم و های هوی ما بشکست

5 چه جای مستی و دیوانگی و بی باکی است کنون که سنگ ملامت سبوی ما بشکست

6 کرشمه یی که مه نو بر آسمان میکرد بگوشه نظری تند خوی ما بشکست

7 دگر حکایت مجنون که بشنود؟ اهلی کنون ک معرکه اش گفتگوی ما بشکست