مرا به رندی و عشق، آن فضول از حافظ شیرازی غزل 188

1 مرا به رندی و عشق، آن فضول عیب کُنَد که اعتراض بر اسرارِ علمِ غیب کُنَد

2 کمالِ سِرِّ محبت ببین، نه نقصِ گناه که هر که بی‌هنر اُفتَد، نظر به عیب کند

3 ز عطرِ حورِ بهشت آن نَفَس برآید بوی که خاکِ میکدهٔ ما عَبیر جِیب کند

4 چنان زَنَد رَهِ اسلام غمزهٔ ساقی که اجتناب ز صهبا، مگر صُهیب کند

5 کلیدِ گنجِ سعادت قبولِ اهلِ دل است مباد آن که در این نکته شَکُّ و رِیب کند

6 شبانِ وادیِ اِیمن گَهی رسد به مراد که چند سال به جان، خدمتِ شُعیب کند

7 ز دیده خون بِچکانَد فِسانهٔ حافظ چو یادِ وقتِ زمانِ شَباب و شِیب کند