مرا به رندی و عشق، آن فضول عیب کُنَد
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 مرا به رندی و عشق، آن فضول عیب کُنَد که اعتراض بر اسرارِ علمِ غیب کُنَد
2 کمالِ سِرِّ محبت ببین، نه نقصِ گناه که هر که بی‌هنر اُفتَد، نظر به عیب کند
3 ز عطرِ حورِ بهشت آن نَفَس برآید بوی که خاکِ میکدهٔ ما عَبیر جِیب کند
4 چنان زَنَد رَهِ اسلام غمزهٔ ساقی که اجتناب ز صهبا، مگر صُهیب کند
5 کلیدِ گنجِ سعادت قبولِ اهلِ دل است مباد آن که در این نکته شَکُّ و رِیب کند
6 شبانِ وادیِ اِیمن گَهی رسد به مراد که چند سال به جان، خدمتِ شُعیب کند
7 ز دیده خون بِچکانَد فِسانهٔ حافظ چو یادِ وقتِ زمانِ شَباب و شِیب کند
معنی شعر:
تو از عیب جویی و طعنه ی سرزنش گران کوردل باکی نداشته باش. به تلاش و کوشش خود ادامه بده و مطمئن باش که با یاری خداوند کریم در انجام نیت خود موفق خواهی شد.
ادامه توضیحات شاعر