به آفتاب جهانتاب سایه از خواجوی کرمانی غزل 779

1 به آفتاب جهانتاب سایه پرور تو بتاب طره مهپوش سایه گستر تو

2 که من بمهر رخت ذره‌ئی جدا نشوم گرم بتیغ زنی همچو سایه از بر تو

3 بخال خلدنشینت که روز و شب چو بلال گرفته است وطن بر لب چو کوثر تو

4 که طوطی دل شوریده‌ام بسان مگس دمی قرار نگیرد ز شور شکر تو

5 به لحظه‌ئیکه کشد تیغ تیز پیل افکن دو چشم عشوه گر شیر گیر کافر تو

6 که همچو تشنه که میرد ز عشق آب حیات بود دلم متعطش به آب خنجر تو

7 بدان خط سیه دود رنگ آتش پوش که در گرفت بگرد مه منور تو

8 که من بروز و شب آشفته و پریشانم از آن دو هندوی گردنکش دلاور تو

9 بخاک پای تو کانرا بجان و دل خواهد که تاج سر کند آنکس که باشدش سر تو

10 که چون بخاک برند از در تو خواجو را بهیچ باب نجوید جدائی از در تو