تا نقش نعل اسبت محراب اهل از اهلی شیرازی غزل 119

1 تا نقش نعل اسبت محراب اهل دین است عشاق را سجودی در هر گل زمین است

2 ای آفتاب اگر من سر گشته ام چو ذرّه من خود برین نبودم چرخ فلک برین است

3 طوفان آتشی تو عالم بسوخت حسنت یا آفتاب محشر طالع زبرج زین است

4 از سجده تو مارا ای بت کسی کند منع کان بی بصر نه بیند حرفی که بر جبین است

5 فردا بهشت و کوثر روی و لب تو باشد گر خلق در گمانند پیش من این یقین است

6 تنها نه آن غزالش جمعی سگان گرفتند هرجا که یوسفی هست صد گرگ در کمین است

7 اهلی نصیحت تو ننشست در دل من زان تیز غمزه ام گو حرفی که دل نشین است