به اهل درد غمت هرچه می از خیالی بخارایی غزل 39

1 با شمع چو گفتم که نشان غم دل چیست از سوزِ دل سوخته آهی زد و بگریست

2 گیرم که شوم ز آب خِضر زندهٔ جاوید چون خاک نشد در ره تو خاک بر آن زیست

1 اگرچه دل نصیب از چشم شوخت مکر و فن دارد دهان و ابرویت پیوسته باری نقش من دارد

2 دلم را عاقبت از شمع رخسار تو روشن شد که خطّت هرچه دارد جمله بر وجه حَسَن دارد

1 خیز که پیر مغان میکده را درگشاد نوبت مستی رسید باده بده برگشاد

2 دولت جم بایدت سر مکش از خطّ جام چون خم تجرید را ساقی جان سرگشاد