1 به جانِ خواجه و حقِ قدیم و عهدِ درست که مونسِ دمِ صبحم، دعای دولت توست

2 سرشک من که ز طوفان نوح دست بَرَد ز لوح سینه نیارَست نقشِ مهرِ تو شُست

3 بکن معامله‌ای، وین دل شکسته بخر که با شکستگی ارزد به صد هزار درست

4 زبان مور به آصف دراز گشت و رواست که خواجه خاتَمِ جم، یاوه کرد و باز نَجُست

5 دلا طمع مَبر از لطف بی‌نهایت دوست چو لاف عشق زدی سر بباز، چابک و چُست

6 به صدق کوش، که خورشید زایَد از نَفَسَت که از دروغ سیه روی گشت صبحِ نخست

7 شدم ز دست تو شیدای کوه و دشت و هنوز نمی‌کنی به ترحم، نِطاق سلسله سست

8 مرنج حافظ و از دلبران حِفاظ مجوی گناه باغ چه باشد چو این گیاه نَرُست