تا بر بیاض رویت خطّ سیه از خیالی بخارایی غزل 127

1 تا بر بیاض رویت خطّ سیه برآمد از نامهٔ محبّان نام گنه برآمد

2 گو طرّهٔ را مبُر سر اکنون که رخ نمودی فکر از درازی شب نبوَد چو مه برآمد

3 زلف سیاهکارت بی جرم تا که را سوخت کز خان و مانش آخر دود سیه برآمد

4 سر بر ره تو دارد پیوسته درّ اشکم ای دولت یتیمی کاو سر به ره برآمد

5 هر ناوکی که چشمت زد بر دل خیالی کاری فتاد یعنی بر کارگه برآمد