1 تا همچو غنچه خندان از خود به در نیایی گر گل شوی کسی را هم در نظر نیایی

2 گر ره به خود ندانی تدبیر بیخودی کن بی خویش تا نگردی با خویش برنیایی

3 ای دل به کوی وحدت چون غیر می نگنجد تا ترک خود نگویی با خوددگر نیایی

4 هرکس که بی ارادت آید به کوی جانان پوشند در به رویش یعنی که در نیایی

5 چون یار خامه وارت می خواند ای خیالی شرط ادب نباشد گر تو به سر نیایی