تا روم ز هند از عسجدی مروزی اشعار باقیمانده 89

1 دانی که چون رسد بجهان نور آفتاب انعام عام او بجهان همچنان رسد

2 کان خاک بر سرآرد و بحر آب در دهن صیت سخای او چو بدریا و کان رسد

1 دل دوش هزار چاره سازی میکرد با وعده دوست عشقبازی میکرد

2 تا بر کف پای تو تواند مالید دل را همه شب دیده نمازی میکرد

1 نبود با او هرگز مرا، مراد دو چیز یکی ز عمر نشاط و یکی ز شادی نیز