تا نسازی با جفا، کی مشکلت از واعظ قزوینی غزل 340

1 تا نسازی با جفا، کی مشکلت آسان شود؟ غنچه تا بر خود نپیچد، کی لبش خندان شود؟!

2 میکند کوچک، بزرگان را تلاش سروری خویشتن را بحر چون بالا برد، باران شود

3 ذوق عریانی چو یابی، تن بپوشش کی دهی؟ راز رسوا گشته نتواند دگر پنهان شود

4 بسکه میریزد عرق از شرم عکس خویشتن دور نبود خانه ما آیینه ها ویران شود

5 اشک ریزم، تا زخواب ناز چشمی واکند ابر گریان بعث خندیدن مستان شود

6 سیر میگردد ز عمر خویش از بس ناله ام هر که واعظ یک نفس در کلبه ام مهمان شود!