تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 67

1 آن خواجه اگر چه تیزگوش است استیزه کن و گران فروش است

2 من غره به سست خنده او ایمن گشتم که او خموش است

1 چونک بر کوهش بسوی مرج برد تا کند شیرش به حمله خرد و مرد

2 دور بود از شیر و آن شیر از نبرد تا به نزدیک آمدن صبری نکرد

1 اگر نه عاشق اویم چه می‌پویم به کوی او وگر نه تشنه اویم چه می‌جویم به جوی او

2 بر این مجنون چه می‌بندم مگر بر خویش می‌خندم که او زنجیر نپذیرد مگر زنجیر موی او

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند