به جان پیر خرابات و حق صحبت از حافظ شیرازی غزل 405

1 به جان پیر خرابات و حق صحبت او که نیست در سر من جز هوای خدمت او

2 بهشت اگر چه نه جای گناهکاران است بیار باده که مستظهرم به همت او

3 چراغ صاعقه آن سحاب روشن باد که زد به خرمن ما آتش محبت او

4 بر آستانه میخانه گر سری بینی مزن به پای که معلوم نیست نیت او

5 بیا که دوش به مستی سروش عالم غیب نوید داد که عام است فیض رحمت او

6 مکن به چشم حقارت نگاه در من مست که نیست معصیت و زهد بی مشیت او

7 نمی‌کند دل من میل زهد و توبه ولی به نام خواجه بکوشیم و فر دولت او

8 مدام خرقه حافظ به باده در گرو است مگر ز خاک خرابات بود فطرت او