1 به بام خویش چو آن ماه کج کلاه برآید نفیر و ناله من بر سپهر و ماه برآید

2 نگه تو داریش از سوز جان خلق، خدایا چو او خرامد هر سو، هزار آه برآید

3 چو چشم سرخ کنم بر رخش، ز دیده رود خون هزار آه که داد از دل سیاه برآید

4 فتاد در زنخ او، دلا، بمیر که زلفش نه رشته ایست کز او غرقه ای ز چاه برآید

5 ز روی خوب مراد تو می دهند، ولیکن هزار توبه کجا پیش این گناه برآید؟

6 شبی پگاه ترک سر ز خواب ناز برآور که آفتاب نیارد که صبحگاه برآید

7 چنین که اختر خسرو به زیر خاک فرو شد مگر ز دولت شاه جهان پناه برآید