به حاجی رضا از ادیب الممالک فراهانی مقطع 165

1 که ای سفینه دستت خزینه آمال که ای صفیحه تیغت صحیفه آجال

2 در آن بساط همایون که صدر بار توئی فلک نشاند خورشید را بصف نعال

1 چو شاه دانا دارد وزیر دانشمند سر ستاره و ماه آیدش بخم کمند

2 چو طغرلیست ملک، کش وزیر بال و پرست همی بپرداز این پر بر آسمان بلند

1 این نبینی که چو هنگام بهار آید شاخ خرم شود و غنچه ببار آید

2 نک بهار آمد و خندید گل سوری که بخندد گل سوری چو بهار آید