تا کاسهٔ دوغ خویش باشد پیشم از مولانا رباعی 1201

1 تا با تو قرین شده‌ست جانم هر جا که روم به گلستانم

2 تا صورت تو قرین دل شد بر خاک نیم بر آسمانم

1 دلارام نهان گشته ز غوغا همه رفتند و خلوت شد برون آ

2 برآور بنده را از غرقه خون فرح ده روی زردم را ز صفرا

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد