تا چند باشد این غم پنهان از اهلی شیرازی غزل 159

1 تا چند باشد این غم پنهان که با من است تا کی بلای تن کشد این جان که با من است

2 آسوده اند جان و دل من که با تواند در زاری است دیده گریان که با من است

3 ظاهر نمی کنم غم خود کز علاج خلق کی به شود جراحت پنهان که با من است

4 گر آرزوی گنج وصالت کنم مرنج کین آرزو کند دل ویران که با من است

5 اهلی اگر چه می شود از دیده یار دور چون در دل من است همان دان که با من است