به سنگی چون سگان از از امیرخسرو دهلوی غزل 1196

1 به سنگی چون سگان از دور خرسندم ز دربانش سگ آن عزت کجا دارد که بنشانند بر خوانش؟

2 به بازوی من گردن زده کی باشد این دولت؟ که در گردن درآرم تنگ دستی چون گریبانش

3 ز دور انگشت می خایم، به حیلت، چون نمی یابم ز بخت شور کانگشتی رسانم بر نمک دانش

4 چه طعنه بر گرفتاری که او مانده ست از یاری همو می داند و جانش که تنها جسته بر جانش

5 سر و سامان چه خواهی، ای نکو خواه، اندرین فتنه اسیری را که نی سرکار می آید نه سامانش

6 چو خوردم بی اجل تیرش دمی بگذارد کز گریه بشویم خون غم پرورد خود از نوک مژگانش

7 غبار آلوده خون عاشقی با اوست سرگردان هر آن ذره که بالا می رود از گرد یک رانش

8 ببوسی آستان کعبه، ای باد، ار رسی از ما که ما گم گشتگان مردیم تشنه در بیابانش

9 شنیدن هوی خسرو گر نیارد، دارد معذورش که بوی خون دل می آید از فریاد و افغانش