شکر تنگ تو تنگ شکر آمد از خواجوی کرمانی غزل 335

1 شکر تنگ تو تنگ شکر آمد حلقهٔ لعل تو درج گهر آمد

2 لبت از تنگ شکر شور برآورد بشکر خندهٔ شیرین چو در آمد

3 چونظر در خم ابروی تو کردم قامت خویشتنم در نظر آمد

4 چون ز عشق کمرت کوه گرفتم سیلم از خون جگر برکمر آمد

5 گردمی بر سر بالین من آئی همه گویند که عمرت بسرآمد

6 کامم این بود که جان برتو فشانم عاقبت کام من خسته برآمد

7 خواجو آن نیست که از درد بنالد گر چه پیکان غمش بر جگر آمد