در طریق زندگانی هر قدم از واعظ قزوینی غزل 167

1 در طریق زندگانی هر قدم چندین گو است پیشتر باشد بمقصد، هر که اینجا پیرو است

2 پیش آن کو آگه از درد سر دولت بود تیشه برسر کوهکن را، به ز تاج خسرو است

3 نیست جز با بینوایان سردرویی های خلق پشت ما گرمست، تا برتن قبای ما نو است

4 خاکساری کن طلب پیوسته، تا باشی عزیز هست دائم در بلندی هر که روسوی گو است

5 نان گندم، از بهشت راحتت بیرون کند زاد راه رستگاری، سازش نان جو است

6 راحتی در زندگی گر هست، در افتادگی است گر بود آسایشی آب روان را، درگو است