آن شاخ گل که رونق سرو و سمن از اهلی شیرازی غزل 130

1 آن شاخ گل که رونق سرو و سمن ازوست صد دل چو لاله غرقه به خون در کفن ازوست

2 شیرین دهان من چو لب یار می گزد رشک هزار طوطی شکر شکن ازوست

3 گفتا که خون من به قیامت از او مخواه تا روز حشر در دل من این سخن ازوست

4 آسوده ام چو اهلی از آن یار دلنواز کاسایش دل صد همچو من ازوست

5 ای که گویی فکر وصل او به نقد جان کنم راست می پرسی زمن فکری دگر می بایدت

6 دست از خود همچو طوطی باید اول شستنت اهلی از لعل لب او گر شکر می بایدت