این از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2431

1 این عشق گردان کو به کو بر سر نهاده طبله‌ای که هر کجا مرده بود زنده کنم بی‌حیله‌ای

2 خوان روانم از کرم زنده کنم مرده بدم کو نرگدایی تا برد از خوان لطفم زله‌ای

3 گاهی تو را در بر کنم گاهی ز زهرت پر کنم آگاه شو آخر ز من ای در کفم چون کیله‌ای

4 گر حبه‌ای آید به من صد کان پرزرش کنم دریای شیرینش کنم هر چند باشد قله‌ای

5 از تو عدم وز من کرم وز تو رضا وز من قسم صد اطلس و اکسون نهم در پیش کرم پیله‌ای

6 هر لحظه نومید را خرمن دهم بی‌کشتنی هر لحظه درویش را قربت دهم بی‌چله‌ای

7 چشمه شکر جوشان کنم اندر دل تنگ نیی اندیشه‌های خوش نهم اندر دماغ و کله‌ای

8 می‌ران فرس در دین فقط ور اسب تو گردد سقط بر جای اسب لاغری هر سو بیابی گله‌ای

9 خاموش باش و لا مگو جز آن که حق بخشد مجو جوشان ز حلوای رضا بر جمره چون پاتیله‌ای

10 تبریز شد خلد برین از عکس روی شمس دین هر نقش در وی حور عین هر جامه از وی حله‌ای